W ostatnią lipcową niedzielę (26.07.2020) trzydziestu sprawnych złotoryjan wyruszyło do Jakuszyc. Tam, w pięknych górskich plenerach karkonoskich, przy dopisującej pogodzie i humorach, piechurzy przeszli z jakuszyckiej polany do „Rozdroża”, by potem udać się do schroniska „Orle”. Odcinek ze schroniska, po łagodnej prostej, poprowadził uczestników do miejsca zakończenia wycieczki (ponownie polana). Na całej długości trasy odbywały się postoje na odpoczynek, przerwę na posiłek i pamiątkowe zdjęcia, przy których, jak to zwykle bywa, było dużo zabawy i śmiechu. W sumie złotoryjanie, w przeważającej większości z grupy „Zarowerowani” i 50+, pokonali 15 km – bez pęcherzy na nogach, w doskonałych humorach. W drodze powrotnej miedzy wyśpiewanymi piosenkami, zapadła decyzja o kolejnym wymarszu na jakuszyckie trasy. Niestety, jeśli ktoś nabrał ochoty, informujemy, że lista uczestników już została zamknięta. Tym razem grupa wyruszy do „Chatki Robaczka” – a zatem będzie trudniej i bardziej stromo.
Piątek, z uwagi na pochmurne niebo, rozpoczęliśmy filmem o Wikingu. A gdy wiatr rozgonił chmury, przeszliśmy na plac zabaw. Rzutki zośką do pudełka rozgrzały zawodników do walki o dobre miejsca na sprinterskim podium.
Trzynaścioro młodych złotoryjan wzięło udział w warsztatach filmowych organizowanych przez Złotoryjski Ośrodek Kultury i Rekreacji.
Zajęcia poprowadził Wojciech Tomczak z Zielonej Góry, absolwent wydziału reżyserskiego w Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi oraz Lubuskiej Szkoły Fotografii.
Warsztaty trwały dwa dni, przy czym pierwszy poświecony był wiedzy teoretycznej, drugi – umiejętnościom praktycznym.
Tak więc w pierwszym etapie uczestnicy warsztatów poznali na czym polega praca aktora, reżysera, operatora kamery, scenarzysty i montażysty. Dzieci przyznały, że jako widzowie chętniej zwracają uwagę na osoby, które „dają twarz” filmowi, czyli aktorów i to z nimi najczęściej kojarzą konkretne tytułu filmów.
Teraz jednak dowiedziały się, że proces powstawania filmu jest mocno skomplikowany i zwykle przy jego powstaniu pracuje sztab ludzi, którzy muszą stworzyć bardzo zgrany i odpowiedzialny zespół.
Pierwszego dnia prowadzący wyzwolił u uczestników prawdziwą „burzę mózgów”. Dzieci miały za zadanie wymyślić temat i fabułę krótkiego filmu, w którym same zagrają. Musiały też zaplanować wszystkie etapy pracy przy filmie i podzielić się zadaniami.
Wszyscy spisali się doskonale i kolejnego dnia zaprezentowali się w rolach głównych i drugoplanowych oraz jako twórcy, stojący po drugiej stronie kamery.
Efektem wspólnej pracy było sfilmowanie konkursu talentów. Dzieci prezentowały swoje umiejętności wokalne, sprawnościowe i inne. Końcowy produkt poznamy już niedługo. Z nakręconych scenek instruktor zmontuje film, pod który podłoży muzykę i odpowiednie efekty dźwiękowe.
NHEF to comiesięczne projekcje kinowe dla uczniów, realizowane w ramach cykli tematycznych dostosowanych do etapów kształcenia od edukacji wczesnoszkolnej po szkoły ponadpodstawowe. W nadchodzącym roku szkolnym w Kinie Aurum odbywać się będą programy w grupach wiekowych: - przedszkola: Filmowe przygody - klasy I-III SP: Filmowi bohaterowie - klasy IV-VI SP: Kino współczesne - klasy VII-VIII SP: Świat wartości
Jezioro łabędzie - retransmisja z Teatru Bolszoi w Moskwie, już 23 lipca w Kinie Aurum. Zapraszamy!
Jezioro łabedzie, muzyka: Piotr Czajkowski, choreografia: Jurij Grigorowicz na podstawie choreografii Mariusa Petipy i Lwa Iwanowa. Ten najsłynniejszy balet świata, nieśmiertelny kamień probierczy klasyki, chce się oglądać wciąż na nowo. Trudno dziś uwierzyć, że moskiewska premiera tego baletowego przeboju okazała się całkowitą klapą (1877). Nie było to jednak to „Jezioro łabędzie”, które miłośnicy baletu na całym świecie uważają za arcydzieło arcydzieł. Dopiero wersja choreograficzna Mariusa Petipy z 1895 roku, zaprezentowana w Petersburgu, zdobyła poklask i do dziś istnieje na wszystkich liczących się scenach baletowych w licznych wersjach i przeróbkach. Niemal zawsze niezmienną częścią „Jeziora łabędziego” pozostają słynne „białe” akty, czyli akt II i IV, w których tancerki odgrywające role łabędzi występują w białych tiulowych spódniczkach – paczkach. Co ciekawe, to nie Petipa, ale jego uczeń Lew Iwanow jest autorem tych najbardziej rozpoznawalnych fragmentów, wykonywanych przez tańczące łabędzie. Przedstawienie trwa około 2 godzin i 45 minut.
